149, 99 zł. zapłać później z. sprawdź. kup 5% taniej. 158,98 zł z dostawą. Produkt: Pakiet filmów Stare kino komplet 4 płyt płyta DVD. dostawa pon. 20 lis. dodaj do koszyka. Prywatny sprzedawca.Klasyki amerykańskiego kina - ponownie na ekranach 5 września - 25 grudnia 2014Od 5 września do 18 grudnia w Kinie Pod Baranami będzie regularnie prezentowana amerykańska klasyka filmowa. W ramach cyklu Klasyka amerykańskiego kina do końca roku na polskich ekranach pojawi się dziesięć legendarnych filmów, które podbiły serca publiczności na całym świecie. Kolejne tytuły - od początku 2015 marcu, w ramach specjalnego przeglądu z okazji 90-lecia Warner Bros. Kino Pod Baranami przypomniało największe przeboje wytwórni. Od września 10 klasycznych tytułów wejdzie do regularnej dystrybucji w wybranych kinach w Polsce. Jest to doskonała okazja, by przypomnieć sobie kultowe dzieła amerykańskiej kinematografii. Każdy film prezentowany będzie przez tydzień. W dniach 19-25 grudnia zapraszamy na pokazy filmów: Rio Bravo Howarda Hawksa oraz Kolor purpury Stevena początku 2015 - kolejne pięć - 11 września TRAMWAJ ZWANY POŻĄDANIEM | A STREETCAR NAMED DESIREreż. Elia Kazan, USA 1951, 122’Jeden z najgłośniejszych filmów lat 50., adaptacja nagrodzonej Pulitzerem sztuki Tennessee Williamsa, słynąca z wielu kontrowersji związanych z zabiegami hollywoodzkiej cenzury. Vivien Leigh, czyli Scarlett z Przeminęło z wiatrem, gra neurotyczną piękność Blanche du Bois, którą nęka brutalny mąż siostry, Stanley Kowalski (charyzmatyczny Marlon Brando w pierwszej ważnej roli). 19 - 25 września BUNTOWNIK BEZ POWODU | REBEL WITHOUT A CAUSEreż. Nicholas Ray, USA 1955, 111’Kino kultowe, filmowy przebój, który uczynił Jamesa Deana nieśmiertelnym. Z ekranowym Buntownikiem bez powodu, Jimem Starkiem, wrażliwym, lecz nieakceptowanym młodzieńcem, utożsamiały się miliony amerykańskich nastolatków, znudzonych fałszywym kinem dorosłych i mitologią American Dream, której pełne było hollywoodzkie kino lat 50. Młodzi Amerykanie zobaczyli na ekranie samotnych nastolatków-outsiderów, walczących z rodzicami, nauczycielami i samymi sobą. Fantastyczne role Deana i niezwykłego Sala Mineo w roli września - 2 październikaCO SIĘ ZDARZYŁO BABY JANE? | WHAT EVER HAPPENED TO BABY JANE? reż. Robert Aldrich, USA 1962, 134’ Dwie legendarne gwiazdy złotej ery Hollywood, Bette Davis i Joan Crawford, przenoszą autentyczny prywatny i zawodowy konflikt na ekran w słynnym, kontrowersyjnym thrillerze psychologicznym Roberta Aldricha. Film opowiada o dwóch siostrach, podstarzałych aktorkach, które żyją pod jednym dachem w atmosferze nienawiści i strachu. Nominowana do Oscara Davis wciela się w postać byłej dziecięcej gwiazdy kina Baby Jane Hudson, zaś Crawford w rolę niepełnosprawnej Blanche. 3 - 9 październikaMECHANICZNA POMARAŃCZA | A CLOCKWORK ORANGE reż. Stanley Kubrick, Wielka Brytania/USA 1971, 136’ Film jest ekranizacją powieści Anthony’ego Burgessa o tym samym tytule. Główny bohater - Alex DeLarge to młody, inteligentny człowiek, który, mimo iż pochodzi z dobrze ułożonej rodziny, stoi na czele gangu dokonującego rozbojów, gwałtów i kradzieży. Pewnej nocy mężczyzna zostaje złapany na gorącym uczynku i trafia do więzienia. Po dwóch latach decyduje się wziąć udział w eksperymentalnym programie resocjalizacyjnym mającym za zadanie wzbudzić w nim wstręt do października - 6 listopadaEGZORCYSTA | THE EXORCIST reż. William Friedkin, USA 1973, 122’ Egzorcysta, nominowany do Oscara w dziesięciu kategoriach, w tym do najważniejszej - za najlepszy film - od momentu wejścia na ekrany w 1973 roku był sukcesem frekwencyjnym, ale jednocześnie wzbudzał kontrowersje. Jest to opowiedziana w realistyczny sposób historia o niewinnym dziecku nawiedzonym przez tajemniczego ducha. Matka dziewczynki, zdeterminowana, by uratować ją z mocy demona, zwraca się o pomoc do dwóch księży, przepełnionego wątpliwościami Karrasa, oraz ojca Merrina, o wierze niewzruszonej jak skała. Najlepszy horror wszechczasów nadal przeraża jak żaden - 27 listopada 2001: ODYSEJA KOSMICZNA | 2001: A SPACE ODYSSEY reż. Stanley Kubrick, USA 1968, 141’ Poetycka filmowa impresja, kino o ambicjach filozoficznych, wręcz historiozoficznych, a wreszcie prorocza opowieść o starciu człowieka z maszyną: to dzieło wykraczające poza sztywne ramy gatunkowe, które po dziś dzień zaskakuje rozmachem spojrzenia i śmiałością wizji. Czas akcji filmu - od zarania dziejów człowieka, gdy na Ziemi żyły małpy człekokształtne, do roku 2001, kiedy akcja przenosi się na statek kosmiczny zmierzający w stronę Jowisza: kosmonauci odbierają tajemniczy sygnał ze zjawiskowego czarnego monolitu, a na pokładzie statku zbuntowany komputer zagraża ich - 11 grudniaIMPERIUM SŁOŃCA | EMPIRE OF THE SUNreż. Steven Spielberg, USA 1987, 152’Film zdobył wielkie uznanie na całym świecie - zarówno u publiczności, jak i u krytyków. Był też nominowany do Oscara w dziesięciu kategoriach. Jest to opowieść o 12-letnim Jimie, dziecku brytyjskiego dyplomaty. W wyniku działań wojennych w Szanghaju chłopiec zostaje rozdzielony z rodzicami i trafia do obozu jenieckiego, gdzie pomimo młodego wieku stara się podnosić na duchu współwięźniów i z godnością znosić - 18 grudniaCO SIĘ WYDARZYŁO W MADISON COUNTY | THE BRIDGES OF MADISON COUNTY reż. Clint Eastwood, USA 1995, 135' Jeden z najsłynniejszych melodramatów ostatnich dekad. Clint Eastwood i Meryl Streep w adaptacji bestsellerowej książki o miłości, wyborach i ich konsekwencjach. Fotograf National Geographic” Robert Kincaid i gospodyni domowa z Iowa Francesca Johnson, nie spodziewają się, że ich ustabilizowane życie nagle wywróci się do góry nogami. Jednak kilka dni po pierwszym spotkaniu nie chcą stracić miłości, która nieoczekiwanie pojawiła się na ich drodze. 19 - 21 grudnia RIO BRAVO | RIO BRAVOreż. Howard Hawks, USA 1959, 141’Klasyczny western w reżyserii mistrza gatunku w gwiazdorskiej obsadzie, na czele z legendarnym Johnem Waynem w roli odważnego szeryfa Johna T. Chance'a, który pakuje za kratki lokalnego bandziora, Nathana Burdette’a. Chance musi przetrwać obławę, którą organizują drugi z braci Burdette i jego kompani. Szeryfowi pomagają wiecznie pijany zastępca Dude (Dean Martin), zbzikowany staruszek Stumpy (Walter Brennan), młody rewolwerowiec (Ricky Nelson) oraz piękna Feathers (Angie Dickinson).22 - 23 oraz 25 grudniaKOLOR PURPURY | THE COLOR PURPLEreż. Steven Spielberg, USA 1985, 154’ Maltretowana przez męża i pomiatana przez czwórkę jego dzieci z pierwszego małżeństwa, Celie z całych sił stara się posłusznie wykonywać obowiązki przykładnej żony. Do jej domu przybywa siostra Nettie, szukając schronienia przed okrutnym ojcem. Mąż Cellie, Albert, wyrzuca kobietę, gdy ta odrzuca jego zaloty. Kolor purpury to pierwszy film Spielberga poruszający problemy rasizmu i mniejszości etnicznych. Roger Ebert uznał go za film roku i wpisał na listę Great Films filmy prezentowane będą w wersji oryginalnej z polskimi napisami.// Original versions with Polish subtitlesW 2015 kolejne tytuły:CIEKAWY PRZYPADEK BENJAMINA BUTTONA | THE CURIOUS CASE OF BENJAMIN BUTTONreż. David Fincher, USA 2008, 166’CZARNOKSIĘŻNIK Z OZ | THE WIZARD OF OZreż. Victor Fleming, USA 1939, 101’DESZCZOWA PIOSENKA | SINGIN’ IN THE RAINreż. Stanley Donen, Gene Kelly, USA 1952, 103’INCEPCJA | INCEPTIONreż. Christopher Nolan, USA/Wielka Brytania 2010, 142’ŚPIEWAK JAZZBANDU | THE JAZZ SINGERreż. Alan Crosland, USA 1927, 88’Ceny biletów według cennika Kina Pod Baranami.
IPA ), czarny filmczarne kino – nurt, stylistyka lub gatunek w kinie amerykańskim, wywodzący się z kina gangsterskiego, rozwijany głównie w latach 40. XX wieku i pierwszej połowie lat 50. XX wieku. Filmy noir unikają jasnego podziału na dobro i zło, pokazują często niewyjaśnione zbrodnie perwersję, unikają moralizowania i happy
Rusza kolejna edycja wieczornych pokazów filmowych nad bydgoskim Balatonem. Już od 8. lipca w każdy piątek mieszkańcy zobaczą francuskie, hiszpańskie, a także amerykańskie projekcje – a wszystko pod gołym niebem. Pomysł na kino plenerowe zrodził się w głowach samych bydgoszczan. Jak wygląda repertuar? Tego dowiesz się z treści naszego artykułu. Kino plenerowe nad Balatonem wzbudziło sensację wśród mieszkańców osiedla Bartodzieje i okolic w zeszłe wakacje. Projekt zrealizowany został dzięki Bydgoskiemu Budżetowi Obywatelskiemu, w którym to mieszkańcy sami zgłaszają swoje propozycje i decydują jak zmieni się nasze miasto. W tym roku bydgoszczanie po raz kolejny postanowili oddać swój głos na kontynuacje wieczornych projekcji filmowych. - Kino plenerowe nad Balatonem odbywa się już po raz drugi - mówi Adam Dziura z Rady Osiedla Bartodzieje, pomysłodawca projektu – Tak jak w zeszłym roku, rozłożony zostanie duży ekran, projektor i nagłośnienie. Mieszkańcom udostępnionych zostanie 100 leżaków, a także teren trawiasty, gdzie znajdzie się miejsce, by obejrzeć film na kocach plażowych ( z doświadczenia wiemy, że wiele osób korzysta właśnie z tej opcji). Wstęp jest oczywiście bezpłatny. Łącznie zaplanowanych jest 7 nagrodzonych na licznych festiwalach filmowych projekcji, głównie produkcji europejskiej. Pierwszy z tytułów – hiszpański thriller pt. „Anioł” startuje w najbliższy piątek. Opowiada on historię 20-letniego seryjnego mordercy z Buenos Aires – Carlosa Robledo Puch’a. Obok mrożącego krew w żyłach kryminału znalazły się również: francusko-belgijska komedia – „Czym chata bogata”, „Twarz anioła”, „Hiszpański temperament”, „Minari” a także francuski dramat - „Klub Jimmiego” i amerykański thriller - „Obraz pożądania”. Wszystkie pokazy rozpoczynają się o godz. 21. Projekcje potrwają do 19 sierpnia. - Zapraszamy nie tylko mieszkańców osiedla Bartodzieje, ale i wszystkich bydgoszczan – dodaje pomysłodawca projektu. - Wspomnę też, że w Starym Fordonie, w okresie wakacyjnym również funkcjonować będzie kino plenerowe, do którego gorąco zapraszam wszystkich mieszkańców. Wszystkie dodatkowe informacje na temat wakacyjnych projekcji nad Balatonem znajdziecie na profilu organizatora w social mediach. Kino plenerowe w Starym Fordonie będzie natomiast czynne od 16. lipca do końca sierpnia w każdą sobotę o na Polu Piknikowym od strony ul. Sabały.
Najpiękniejsze Święta, Your Christmas or Mine 2, Święta jak zwykle, Diary of a Wimpy Kid Christmas: Cabin Fever, Brtiney Spears: droga do wolności, Rodzina Świątecznych i magiczny hotel. Nieme kino (1976) - Wytwórnia filmowa stoi na skraju bankructwa. Upadły reżyser filmowy postanawia ją ratować, kręcąc pierwszy od 40 lat niemy film.
Słynna scena z amerykańskiego filmu E. Portera Napad na ekspres Edwin Porter i David W. Griffith to dwa najważniejsze nazwiska początków filmu amerykańskiego. Dzięki nowatorskim rozwiązaniom i autorskiej wizji obaj przeszli do historii kina. Edwin Porter – twórca filmowej dramaturgii i kinowych emocji Edwin Porter był operatorem Thomasa Edisona i to on jest uważany za twórcę tak zwanego montażu dramaturgicznego (określenie J. Płażewskiego). W Życiu amerykańskiego strażaka (1902), przedstawiającym uratowanie matki z dzieckiem z płonącego domu, Porter posłużył się montażem jako elementem budowania nastroju i wywoływania emocji u widza. Metoda ta szczególnie doszła do głosu w słynnym Napadzie na ekspres (1903). Fabuła rozgrywała się tu w kilku miejscach akcji, a do historii przeszło zbliżenie rewolweru wycelowanego wprost w widza. To Edwin Porter jako pierwszy w historii kina doszedł do wniosku, że widzowie potrzebują podczas seansu doświadczać autentycznych emocji, a nie jedynie oglądać poruszające się obrazy. Jemu zawdzięczamy zatem pomysł na fabuły obfitujące w sensacyjne zwroty akcji. Właśnie w takim stylu utrzymany jest wspomniany Napad na ekspres, w którym reżyser pokazał obrabowanie pociągu przez szajkę przestępców. Porter sfilmował również pościg za bandytami i ich uśmiercenie. Film ten uznaje się zatem nie tylko za początek kina sensacyjnego i westernowego, ale także za inaugurację kina fabularnego. W późniejszym okresie Edwin Porter kręcił dłuższe utwory, jak np. Hrabia Monte Christo (1912), Więzień zamku Zenda (1913), a także filmy z Mary Pickford – W powozie biskupa (1913) i Tess z krainy burz (1914). Warto także wspomnieć o eksperymentach Portera z trójwymiarowym obrazem. Za pomocą tej metody pokazał bowiem wodospad Niagara. David Griffith – twórca filmowej fabuły i aktorstwa filmowego Lillian Gish, muza filmów D. Griffitha Film amerykański zbudował swój język na dziełach Davida Warka Griffitha, uważanego za pierwszego świadomego artystę kina. W dziełach tego reżysera akcja przypomina płynną narrację XIX-wiecznej powieści: jest wielotorowa, obfituje w retrospekcje, a napięcie buduje się głównie poprzez zastosowanie montażu synchronicznego (różne wydarzenia rozgrywają się w tym samym czasie). W historii kina zapisały się szczególnie dwa filmy Griffitha: Narodziny narodu (The Birth of a Nation, 1915) o wojnie secesyjnej oraz Nietolerancja (1916). Jako sztandarowy przykład mistrzowskiego montażu synchronicznego można przytoczyć zakończenie Nietolerancji, kiedy rodzina Cameronów uwięziona w małej chatce jest atakowana przez Murzynów, a jednocześnie z pomocą pędzi Ku-Klux-Klan (uwaga: film jest niesłychanie rasistowski !). Cokolwiek by jednak nie sądzić o Davidzie Griffithie, jego dokonania w dziedzinie konstruowania filmowej fabuły mają charakter epokowy. To on nauczył kino, jak opowiadać świat za pomocą obrazów, odkrył znaczenie psychologicznej konstrukcji postaci i wykorzystał potencjał realizmu. Można nawet widzieć w jego filmach nawiązania do malarstwa realistycznego. Co więcej, Griffith jako pierwszy potrafił płynnie zastosować zmienność planów – zbliżeń i planów ogólnych. Zwrócił dużą uwagę na sposób komponowania kadru, a więc dostrzegł rolę scenografii, kostiumów i rekwizytów. Olbrzymim osiągnięciem Davida Griffitha w kontekście historii kina było również porzucenie teatralnej gry aktorskiej, z przesadną gestykulacją i mową ciała na rzecz aktorstwa typowo filmowego, jak najbardziej imitującego codzienne ludzkie zachowania. Była to jedna z przyczyn wielkiej popularności filmów tego reżysera w I i II dekadzie XX wieku. Serca publiczności Griffith zdobył przede wszystkim jako autor melodramatów z Lillian Gish, jak np. Złamana lilia (Broken Blossom, 1919). Reżyser potrafił w nich wykorzystać wszystkie środki kina, by stworzyć obrazy poruszające i autentyczne.
Stare KinoAparthotel w centrum Łodzi. Stare Kino powstało z miłości do kinematografii i miasta Łodzi, w miejscu, gdzie pod koniec XIX wieku istniało pierwsze stałe kino w Polsce. Każdy apartament to inna, filmowa opowieść, która zabierze Was w niezwykłą podróż do magicznego świata filmu, a wszystko w najlepszej lokalizacji, wElektroniczna baza powstaje w oparciu o zgromadzone zbiory fotosów, negatywów i diapozytywów; pokazujemy zarówno znane, jak i unikatowe fotosy i robocze zdjęcia z planu (w 1. etapie z filmów powstałych przed 1989 rokiem), zdjęcia twórców (reżyserów, aktorów, operatorów itd.) oraz zdjęcia z premier filmowych.Olga Gaertner „Jeśli czegoś nie wypada, to nie wypada!” – grzmiała niania Mammy w melodramacie wszechczasów Przeminęło z wiatrem (1939). Za rolę surowej, ale wielce empatycznej niani – niewolnicy z amerykańskiego Południa, aktorka otrzymała Oscara w 1940 roku. Była tym samym pierwszą Afro-amerykanką, która zdobyła statuetkę. Życie Hattie McDaniel ani wcześniej ani później,nie było łatwe. Aktorka zmagała się z wieloma kłopotami w życiu osobistymi oraz powszechnym wówczas problemem segregacji rasowej, który występował nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale ponieważ Hattie tam właśnie żyła i pracowała – spotykała się z nim na co dzień. Hattie McDaniel przyszła na świat w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej 10-go czerwca 1895 roku w Wichita, które kilka lat wcześniej zdobyło prawa miejskie w stanie Kansas i była najmłodszym z trzynaściorga dzieci pary byłych niewolników. Jej matka Susan Holbert (1850–1920) śpiewała pieśni religijne, natomiast ojciec Henry McDaniel (1845–1922), walczył w wojnie secesyjnej z 122 oddziałem United States Colored Troops, która to formacja stanowiła ponad 20% sił Unii, czyli tryumfujących w wojnie domowej, północnych wojsk. Hattie szybko odkryła w sobie talent literacki. Bardzo dobrze szło jej ubieranie zdarzeń w słowa, więc postanowiła, że zacznie pisać teksty do piosenek, które później sama wykonywała. Młodziutka, bo dopiero piętnastoletnia dziewczyna, poślubiła w tym czasie pianistę Howarda Hickmana. Ślub odbył się 19 stycznia 1911 roku w Denver w Kolorado. Małżeństwo nie trwało jednak długo, ponieważ jej mąż zmarł w 1915 roku. W latach 1920–1925 pojawiła się wraz z zespołem profesora George’a Morrisona Melody Hounds na tournée najbardziej popularnej czarnej grupy tamtych lat, w Denver. To był właśnie ten moment, kiedy otrzymała swój „wielki numer” i stała się rozpoznawalna. W połowie lat dwudziestych Hattie rozpoczęła karierę radiową, śpiewając z Melody Hounds dla stacji KOA, istniejącej i nadającej do dziś. Wówczas była już ponownie mężatka, lecz jej drugi mąż, George Langford, zmarł z powodu rany postrzałowej w styczniu 1925 r. Ich małżeństwo trwało bardzo krótko. W latach 1926–1929 wokalistka, nagrywała swoje utwory również dla Okeh Records i Paramount Records w Chicago. W 1932 roku przyszedł wreszcie czas na kino. W westernie The Golden West, Hattie znowu zagrała pokojówkę, jednak ta właśnie rola przyniosła jej dalsze propozycje i niejako stanowiła furtkę do większej kariery filmowej. Kolejną była kreacja pokojówki/manicurzystki w Nie jestem aniołem (I’m not an Angel) (1933) u boku Mae West i Cary’ego Granta. Film okazał się ogromnych sukcesem przynosząc dochody w wysokości 2,3 miliona dolarów. Po tym filmie zagrała z Shirley Temple i Lionellem Barrymore w Małym pułkowniku (1935), ale pierwszą poważniejszą rolę otrzymała nieco wcześniej od reżysera Johna Forda w filmie Judge Priest (1934). Grała tam rolę ciotki u boku Willa Rogersa. Ścieżka dźwiękowa do tego filmu, to głównie utwory wykonywane przez Hattie. Później nadal otrzymywała role pokojówek, ale zawsze w doborowym towarzystwie. W 1935 roku wystąpiła u boku Jean Harlow i Clarka Gable w filmie Chińskie morza (China Seas) (1935) wytwórni MGM. Clark zauważył charakterystyczną Afro-amerykankę i to podobno dzięki niemu kilka lat później Hattie otrzyma swoją rolę życia. Wcześniej spotkali się na planie filmowym jeszcze raz w 1937 roku w produkcji Saratoga. Gable’owi partnerowała wówczas jego stała partnerka filmowa Jean Harlow, której ten film, był już ostatnim. Zapowiedzi jego premiery zbiegły się w czasie z przedwczesną śmiercią młodziutkiej aktorki. Jean odeszła w wieku 26 lat, ale na pewno ona i Hattie polubiły się bardzo. McDaniel przyjaźniła się z najpopularniejszymi hollywoodzkimi gwiazdami tamtych lat. Jej łagodne usposobienie i pozytywna aura przyciągała do siebie i tych wielkich i tych mniejszych. W tym gronie byli Joan Crawford, Tallulah Bankhead, Bette Davis, Shirley Temple, Henry Fonda, Ronald Reagan, Olivia de Havilland i rzeczony wcześniej Clark Gable. Mniej więcej w tym czasie była także krytykowana przez członków czarnej społeczności za role, które zaakceptowała – jej bohaterki były głównie pokojówkami pod rozkazami „panów” o jasnym kolorze skóry. Wiadomym było, iż Murzynka, która zdobywa coraz większą popularność i jednocześnie gra wyłącznie pokojówki, kreuje niepotrzebny stereotyp, który wspiera podział narzucony dotychczas przez białą społeczność. Kiedy w 1938 roku MGM ogłosiło nabór do obsady melodramatu wszechczasów, na podstawie dopiero co ukończonej powieści autorstwa Margaret Mitchell pt. Przeminęło z wiatrem, wytwórnia przeżyła prawdziwy szturm zainteresowanych kandydatek i listów polecających. Swoją pokojówkę – Elizabeth McDuffie, do roli Mammy zgłosiła nawet Eleonore Roosvelt. Reżyser David O. Selznik do roli Rhetta Butlera brał pod uwagę tylko dwóch aktorów: Gary’ego Coopera albo Clarka Gable, który wówczas był u szczytu popularności. Ponieważ Cooper miał inne zobowiązania, angaż otrzymał Gable. Aktor miał również duży wpływ na dobór reszty obsady. Namówił Hattie, aby przyszła na zdjęcia próbne i aktorka uczyniła to, przy czym zjawiła się tam w stroju pokojówki i z miejsca zaskarbiła sobie sympatię ekipy. Wówczas sprawa była już jasna! Hattie McDaniel już na zawsze stała się Mammy, pokojówką najbardziej kapryśnej i odważnej córki plantatora z Południa, Scarlett O’Hary. Walczyła również o swoją postać w filmie, wobec czego usunięto wiele rasistowskich akcentów i scen. Czy dziś możemy sobie wyobrazić kogoś innego w tej roli? Także podczas oficjalnej premiery w Atlancie w dniu 28 grudnia 1939 roku, na wyraźne wskazanie Selznicka, zdjęcia Hattie znalazły się w materiałach promocyjnych filmu, z czym wówczas wielu dystrybutorów miało problem, ponieważ wcześniej usunięto ją – osobę czarnoskórą – ze wszystkich plakatów. Wszelkie przeciwności i trudy zaowocowały niebywałym wydarzeniem: za rolę Mammy, McDaniel otrzymała Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej i jednocześnie była pierwszą czarnoskórą kobietą, która otrzymała statuetkę, a także przeszła do historii jako pierwsza Afroamerykanka, która została w ogóle nominowana do tej nagrody. „Kochałam Mammy – mówiła McDaniel. – Myślę, że ją zrozumiałam, ponieważ moja babcia pracowała na plantacji podobnej do Tary”. Jej rola w Przeminęło z wiatrem zaniepokoiła niektórych białych na Południu. Pojawiły się skargi, że w filmie Mammy zbytnio spoufalała się ze swoimi białymi właścicielami i niekiedy pozwalała sobie na zbyt wiele. Niektórzy krytycy uważali, że McDaniel nie tylko przyjęła taki stan rzeczy, ale także w swoich wypowiedziach do prasy, zgodnych ze stereotypami w ówczesnym Hollywood, dostarcza paliwa dla krytyków tych, którzy walczyli o prawa obywatelskie Afro-amerykanów. Przyznanie nagród Akademii Filmowej, odbyło się po raz dwunasty w restauracji Coconut Grove w hotelu Ambassador, w Los Angeles. Poprzedził go bankiet. Louella Parsons, amerykańska felietonistka, pisała o tej nocy dnia 29 lutego 1940 roku tak: „Hattie McDaniel zdobyła złotego Oscara dzięki znakomitej roli Mammy w Przeminęło z wiatrem. Wzruszenie dławiło nasze gardła, gdy Hattie podeszła do platformy i wzięła złote trofeum. Ona sama miała twarz rozpaloną, a honor ten przyjęła jednym z najlepszych przemówień, jakie kiedykolwiek padły przed obliczem Akademii”. Hattie wraz z jej ochroniarzami, musieli siedzieć przy oddzielonym stole na przeciwległej ścianie sali, dużo dalej niż inni goście. Jej „biały” agent, William Meiklejohn, siedział przy tym samym stole. W hotelu obowiązywała surowa polityka no-blacks, ale wyjątkowo wówczas McDaniel skorzystała z „łaski” organizatorów. W filmie Takie nasze życie z 1942 r. W reżyserii Johna Hustona, z udziałem Bette Davis i Olivii de Havilland, McDaniel po raz kolejny zagrała pomoc domową, ale w konfrontacji z problemami rasowymi, gdy jej syn, student prawa, został niesłusznie oskarżony o nieumyślne spowodowanie śmierci. Film poruszał istotne problemy społeczne i jest do dziś ważna pozycją w amerykańskiej kinematografii. W następnym roku McDaniel zagrała w filmie wytwórni Warner Bros Thank Your Lucky Stars z Humphreyem Bogartem i Bette Davis. Hattie po raz trzeci wyszła za mąż za Jamesa Lloyda Crawforda, sprzedawcę nieruchomości. Ślub odbył się 21 marca 1941 r. w Tucson w Arizonie. Według biografów aktorki, McDaniel w 1945 roku zwierzyła się felietonistce Heddzie Hopper, że jest w ciąży. Zaczęła kupować ubranka dla dzieci i założyła nawet mini przedszkole w swoim domu. Jej plany zostały zniszczone, kiedy okazało się, że jest to ciąża urojona. Hattie popadła w depresję. Z Crawfordem rozwiodła się w 1945 roku, po czterech i pół latach małżeństwa. Crawford był zazdrosny o jej sukces w karierze. Groził nawet żonie, że popełni samobójstwo. Aktorka szybko pocieszyła się po nieudanym małżeństwie i poślubiła Larry’ego Williamsa, dekoratora wnętrz, 11 czerwca 1949 r. w Yuma w Arizonie, ale rozwiodła się z nim w 1950 r. Zeznała wówczas, że ich pięć miesięcy razem zepsuły „kłótnie i wieczne kłopoty”. McDaniel zeznała ponadto, że jej mąż próbował sprowokować niechęć całej obsady do niej, jej audycji radiowych, w których brała udział oraz w każdy inny sposób także ingerował w jej pracę. To był czas, kiedy nawet po zakończeniu wojny niewiele zmieniło się w jej karierze. Dostawała nadal role pomocy domowych, jednak pozostała też aktywna w radiu i telewizji, stając się pierwszą czarną Amerykanką, która wystąpiła w swoim własnym programie radiowym, w serialu komediowym Beulah, który okazał się strzałem w dziesiątkę, a McDaniel zarabiała 2 000 dolarów tygodniowo! Ale serial był kontrowersyjny. W 1951 r. Armia Stanów Zjednoczonych zaprzestała nadawania Beulah w Azji, ponieważ żołnierze narzekali, że serial utrwalał negatywne stereotypy czarnych mężczyzn jako bezbronnych i leniwych oraz ingerował w zdolność afroamerykańskich wojsk do wykonywania ich misji. Właśnie wtedy też McDaniel dowiedziała się, że ma raka piersi. Wiosną 1952 r. była już zbyt słaba, aby pracować. Została wówczas zastąpiona przez Louise Beavers. Dramatyczną sytuację potęgowało schorzenie serca, które ostatecznie przyczyniło się do skierowania aktorki do szpitala w Temple, w stanie półkrytycznym. Wyszła stamtąd w październiku, by odzyskać zdrowie w domu. United Press napisało 3 stycznia 1951 r., że „Hattie wykazała «niewielką poprawę w jej wyleczeniu z łagodnego udaru»”. McDaniel zmarła na raka piersi w wieku 57 lat 26 października 1952 r. w szpitalu na terenie Motion Picture House w Woodland Hills w Kalifornii. W jej pogrzebie uczestniczyło tysiące żałobników. Hattie przygotowywała się na to odejście. W swojej ostatniej woli napisała: „Pragnę białej trumny i białego całunu, białych gardenii w moich włosach i rękach, razem z białym kocem gardenii i poduszką czerwonych róż”. Cały artykuł możecie Państwo przeczytać w kwartalniku „Stare Kino” nr 4-6 (2018). 8B60ej.
w starym kinie filmy amerykańskie
